De omsloten tuin

Waar is de ingang van de tuin omrand
met een hek zo hoog dat niemand
er zomaar overheen kan stappen?

Is de rechthoek gras meer als idee 
van natuur aangelegd dan als tuin
en vanuit de hoge ramen rondom
het Valeriusplein wellicht weelderig
als je wazig kijkt? Ik zoek een plek

om te gaan zitten maar voor de bankjes
liggen bakken enkeldiepe plassen. 
Het water dat een stad spiegelt
een in zichzelf gekeerde nacht.

Aan de rand van het omsloten gras 
staan kleine huizen verzonken dromen 
van architecten van de Amsterdamse School. 
Blond haar wordt er blonder pluisloos
gekamd door een lange jongeman.

Onvermoeibaar straightent hij levenloze
lokken en uit een milkshake-roze fles
knijpt hij een soothing smoothie
voor een unleashed defining effect.

Bouwvakkers lopen door het drassige gras
naar een toren appartementen tegenover een huis
van vier verdiepingen dat lijkt weg te zakken
in de wassende schaduw van de kolos.

Dakterras met bubbelbad staat er
op het huis in dikke optimistisch gele letters
die iets proberen terug te zeggen
tegen de verbijsterende duisternis
die wordt opgetrokken door hijskranen
en het plein in een ijzige stilte legt. Hallo?

Op een hangmat rusten planken. Een hand
klemt een van de touwen vast. Houdt deze
het plein dat uit het lood zakt in evenwicht?
Bouwen is ook heel lang niets doen en hopen
dat het wachten vanzelf overgaat.
 

Twee mannen in oranje pakken dekken
de planken toe onder een pluizige roze deken.
Houden ze gedachten die niet mogen ontsnappen
onder de helm of beschermen ze zich
tegen verzakkende dakterrassen en neerstortende
bubbelbaden? De planken blijven liggen.
 
Hier stond een kliniek waar je altijd terecht kon
als je gedachten je in de steek lieten. Het was er zo
mooi dat gek worden niet afschrikwekkend was.
Ik heb er wel eens een dichter gebracht
die sterren zag vallen in zijn hoofd
als sneeuwvlokken die zich niet herhalen. 

Zouden de mensen die zich inschrijven voor een leven
met hoogstaande lifestyleservices alle vormen 
van hoogwaardige zorg en uitgebreide faciliteiten 
op het gebied van wellness weten dat de sneeuwzieners
hier rondwaarden? Zullen ze opdoemen in de stoom
van de infrarood sauna? Heeft u interesse? 
Vult u dan het formulier hier rechts in.

*

Smalle balkons vormen als met duplo gestapeld
een reliëf dat mijn blik van bleek paarse
naar bleek paarse parasol trekt. Zouden ze eens rood
zijn geweest in een volle zomer uitgedeeld
door iemand die schaduw uitreikte als bloemen
waaronder we samen aten en dronken?

Opgevoerde brommers openen een verte.
Ik doe een stap opzij voor een jongeman verdiept
in een gesprek zijn mobieltje nee schatje
als een stuk pizza voor zijn mond nee schatje echt niet
geloof me alle gordijnen zijn dicht
vertrouw je me soms niet maar het is nog licht
in de eeuwige Woutertje Pietersestraat.

De balkons kijken uit op een veld
dat niet op een tuin wil lijken met een hek
eromheen op slot. Geen kind te bekennen.

Een volle witte schimmel druipt
onder een balkon wit porselein
een ronde vorm als een foetus die nog foetus
moet worden of vul ik te veel in ik wil toch
geen kinderen meer een vloeibare vorm
een golf of meanderend schrift en een tekening
of schilderij van een vinger in een rondje een deurbel?
een oog met een iris die opwelt in een traan
een dikdruppelende tranende traandruppel.

Het kijken
verinnerlijkt
een druppel
veruiterlijkt
dit ogenblik.

Een vrouw scheurt langs op een scootmobiel
richting patisserie Rahmouni waar kristallen
kandelaars de ruimte in een helder
en toch zacht licht doen baden.

Ik kan een thee bestellen die Zorgeloos heet.

Mille Feuilles
Eclair Noisette
Forêt-Noire
Lengua
Flan de Huevo
The Snickers Cake
Citron Gingembre
Pastel De Nata.

Of zal ik aan de overkant bij de uitgedroogde palmen
naar binnen gaan? Hier zitten kinderen in een kring.
Een jongetje tegen het raam vormt de letter o
in een ademwaas o wanneer komen ze me halen.

Ik meen iets te herkennen
in de boodschappenkar op de stoep
een bananenschil koffiebekers
en een opengescheurde koekjesverpakking.

Wanneer ik een tissue in de kar gooi
weet ik niet of ik iets bijdraag
of wegneem. De tijd lijkt stil te staan
in de straten waar bewegingen zich herhalen
o wanneer komen ze me halen.

*

Groene lakfolie bedekt de stenen gevel
rond ramen en een deur naar een balkon
met een hele smal stoel.
De eerste verdieping van de M.H. Trompstraat
bevindt zich tussen aarde en hemel

en lijkt door de felle kleur te drijven
tussen de eindeloze rijen bakstenen
die de straat verzwelgen of een gezicht
geven want wie weet of het mogelijk is
dat de materie waaruit we bestaan ons opvreet.

Het groen maakt zichtbaar hoe laag het plafond is
waaronder mensen wonen of zou dit een plattegrond
zijn van een plan dat nooit tot wasdom kwam
binnenstebuiten gekeerd en tegen de wand gesmeten?

Een lange man gehuld in een djellaba
van zachtgrijze teddystof die zijn voeten afdekt
zweeft langs een roze fiets met een mandje
aan het stuur waarin net geen appel past.

In het glimmende groen worden boomvormen
als verwaterd gereflecteerd onderbroken
door het gezang van een jongen die gebogen
in een kinderwagen zit. Hij moet bukken
om zijn hoofd niet tegen de half open kap
te stoten. Hij zingt luidkeels halla lalala halla.
Halla lalala halla de handen op zijn knieën
alsof iemand hem dat heeft bevolen.

Hallo zegt zijn moeder. Hal. Lo.

Rechtop beukt de jongen de kap omhoog
en haalt diep adem om een klaterende
waterval aan a-klanken te laten stromen
HALLA LALA HALÁ! HALLA LALA HALÁ!

En voor ik het weet zing ik mee ontvallen
me de lala-klanken als water dat weet waar
het heen moet en het is alsof ik hier
bij het flakkerende groen omringd
door uithalen die het leven zelf
en de mogelijkheid iets te delen
vieren een plek heb gevonden om te blijven

tot de moeder mij toebijt: Halló.

Hallo mompel ik terug.

Hallo.

*

Waar is de ingang van de binnenspeeltuin?
Kinderen op dijbeenhoogte krijgen crackers.
Ze dansen ermee in het rond.

Eén kind zit in een hoge stoel gegespt.
Met rood aangelopen wangen weigert ze
te eten - ontsnappen onmogelijk is.

Twee kinderen pulken in hun neus
alsof ze elkaar spiegelbeeld zijn. Een vrouw opent
een boek om voor te lezen aan de kinderen
die zich rond het verhaal verdringen.

Ik zwaai.
Niemand zwaait terug.

I am going places spreek ik mezelf moed in
al is het maar langs een lijn
die voor mij is uitgestippeld
in de vorm van de Hoofdweg of vorm ik deze lijn
van richtingen gedachten gebeurtenissen
en alles wat niet in deze richting vloeien kon
de gedachten die niemand had de dingen
die nog moeten of nooit zullen gebeuren
zit ik vast in een toren gegespt
of loop ik hier in alle vrijheid
langs de identieke huizenlagen?

In elk raam zie ik een ander leven
hier glas-in-lood daar folie met bloemen
die de natuur niet kent.
In elke mogelijkheid een nieuw begin
en of ik dit mezelf wijsmaak om te ontsnappen
aan de rechtlijnigheid zullen we nooit weten
en wellicht schuilt in het niet-weten
precies de vrijheid die ik nodig heb.

Veel spookrijders komen op de verkeerde rijbaan
terecht door een afrit als oprit te gebruiken maar
ongeveer de helft van de gevallen betreft mensen
die omkeren op de snelweg, hetzij rechtstreeks,
hetzij via een parkeerplaats of tankstation,
soms om te ontkomen aan een file. Meestal
corrigeert de spookrijder zijn gedrag tijdig.*
hoor ik en ik weet:

Ik ben een spookrijder in een leven
dat rechtlijnigheid eist rechtlijnig blijft
of moet ik me de lijn meer eigen maken?
I am going places after all
en de lijn is misschien niet meer
dan de kortste afstand tussen twee punten.

Yoko Ono wist zich wel raad met de lijn
Draw a line with yourself
Go on drawing until you disappear *
die een verdwijnpunt kent
of zou dat een moment zijn.

Wat zou Hendrik Wijdeveld die de Hoofdweg
zijn gezicht gezichten gaf van de kerstbomen
en de slingers de glitters die rondtollen
als wilde bijen tussen de strakke raten vinden?

En ik weet niet of ik opgelucht ben
als ik terugloop en in het Surinameplein
geen lijn meer kan volgen in het verkeer
dat wild om zich heen slaat.

Op een kleine verkeersheuvel blijf ik
staan. Wilde rucola om mijn voeten.
Is dit de ingang?
De opening van een tuin.

* citaten uit essay Radna Rumping

Maria Barnas over het gedicht – Toen ik de kunstwerken ging bekijken zag op de verschillende plaatsen waar ik kwam verschillende soorten afgesloten groen. Ik wilde kijken of ik deze aan elkaar kon verbinden in het gedicht zodat er een ruimere, misschien meer dromerige tuin zou ontstaan.Het eerdere gedicht Het Grenzeloze Plein en De Omsloten Tuin vomen nu een tweeluik.