Was bij de eerste twee projecten buiten al iets zichtbaar van de enscenering in het huis, dit keer is dat niet het geval. 

De woning maakt een verlaten indruk. De kamers zijn vrijwel leeg, de muren zijn kaal en aan de plafonds hangt een eenzaam peertje. De sfeer is kil, onpersoonlijk en weinig gastvrij.

In de kamers staan simpele, strenge bedden van triplex, zichtbaar in elkaar geschroefd. De voorkamer beneden heeft er twee, de andere kamers ieder één en in de alkoof staat een klein bakje op hoge poten: een bedje voor een kind. Ze doen eerder aan als objecten dan als slaapplaatsen.

Op elk bed ligt een dun matras met een goedkope standaardstreepjeshoes. Slechts één ervan is opgemaakt: dat in de achterkamer boven. een zware glasplaat bovenop de deken doet de zachtheid van het beddengoed weer teniet en schept afstand tot dit sprankje intimiteit. Alles wat ruimte huiselijk, persoonlijk en sfeervol kan maken, ontbreekt.

De enige afleiding die er is, bestaat uit een Spaanstalige kalender met een foto van een zonnige baai en her en der een paar ouderwetse ansichtkaarten van een vuurtoren en een noordelijk strand. Nietszeggende plaatjes als in een reisgids, die op zijn hoogst vage herinneringen oproepen of doen verlangen naar verre streken.

De enige plek met wat sfeer is de alkoof. De muren zijn ontdaan van koffie en behang en zo gelaten: ontvelde planken met bladderende verf. Haveloos, maar wel schilderachtig. Wat volgens de persberichten een hotel zou moeten zijn, lijkt eerder een opvangcentrum.

Er zijn zo weinig concrete objecten om de aandacht op te richten, dat je als bezoeker voor alle indrukken gevoelig wordt. Alsof niet de bedden maar alles eromheen geëxposeerd wordt: de woning zelf en de omgeving, de ruimte, de sfeer, de kleuren en het licht. Iedere vlek wordt belangrijk, ieder traceerbaar spoor krijgt betekenis.

Een blik naar buiten zorgt even voor wat lucht in deze benauwende leegte. Het uitzicht toont de drukte van de Stadhouderskade: aan de achterkant liggen de daken en de straten van de Pijp. Tegelijkertijd bevestigt dit de isolatie van het huis. Er is maar één manier om te ontsnappen: de trap en naar buiten.

(Schwartz, I. (1993) Welcome Stranger, p.105,106)